پاسخ مستند به شبهات مطرح‌شده درباره فلسطین و یهودیان
شبهه اول: آیا فلسطینی‌های امروزی بومی این سرزمین نیستند؟
ادعای اینکه فلسطینی‌های امروزی مهاجرانی از دوران حمله اعراب در قرن هفتم میلادی هستند، نادرست و تحریف‌شده است. شواهد تاریخی، باستان‌شناسی و ژنتیکی تأیید می‌کنند که مردم فلسطین امروزی اخلاف مستقیم جوامع باستانی ساکن در این منطقه‌اند. این جمعیت، ترکیبی از کنعانیان، فنیقی‌ها، آرامی‌ها، نبطیان و سایر اقوام بومی بوده و در طول قرون، تغییرات فرهنگی و دینی را تجربه کرده است.
۱. استمرار تاریخی مردم فلسطین
برخلاف یهودیان که پس از سرکوب قیام‌های خود علیه امپراتوری روم (۷۰ و ۱۳۵ میلادی) عمدتاً پراکنده شدند، مردم بومی فلسطین در این سرزمین باقی ماندند و تحت حاکمیت‌های مختلف (رومیان، بیزانسی‌ها، مسلمانان، عثمانی‌ها و غیره) به زندگی خود ادامه دادند. با وجود تغییر زبان و دین، ترکیب جمعیتی فلسطین ثابت ماند.
۲. ارتباط فلسطینی‌ها با کنعانیان و سایر اقوام باستانی
تحقیقات ژنتیکی نشان می‌دهد که فلسطینی‌های امروزی از نظر DNA شباهت زیادی به کنعانیان دارند. علاوه بر این، یافته‌های باستان‌شناسی و متون تاریخی نشان می‌دهد که ساکنان بومی این منطقه همواره در آن حضور داشته‌اند، هرچند زبان و مذهب آنها تغییر کرده است.
۳. پیوستگی تاریخی و تغییرات تدریجی جمعیتی
برخلاف ادعای جایگزینی کامل جمعیت، تاریخ نشان می‌دهد که فلسطین همواره میزبان جوامع بومی بوده است. با گذر زمان، مهاجرت‌های طبیعی رخ داده، اما هیچ‌گاه جمعیت اصلی این سرزمین به‌طور کامل جایگزین نشده است. بنابراین، فلسطینی‌های امروزی ساکنان اصیل این سرزمین‌اند، نه مهاجرانی جدید.
نتیجه‌گیری
فلسطینی‌ها اخلاف طبیعی ساکنان اصلی فلسطین‌اند. در مقابل، صهیونیست‌هایی که در قرن بیستم با حمایت استعماری به فلسطین مهاجرت کردند، در واقع اشغالگران به شمار می‌روند، نه صاحبان اصلی سرزمین.
شبهه دوم: آیا یهودیان به سرزمین اجدادی خود بازگشتند؟
ادعای صهیونیستی که یهودیان پس از هزاران سال به “سرزمین اجدادی” خود بازگشتند، دارای اشکالات تاریخی، حقوقی و اخلاقی است.
۱. نبود استمرار یهودیان در فلسطین
یهودیان در دوران داوود و سلیمان برای مدت کوتاهی حکومت داشتند (حدود ۱۰۰۰ تا ۹۲۰ قبل از میلاد). پس از آن، فلسطین تحت سلطه امپراتوری‌های آشور، بابِل، ایران، یونان، روم و دیگر حکومت‌ها قرار گرفت. در طول این دوران، یهودیان تنها یک اقلیت در سرزمین فلسطین بودند، نه صاحبان انحصاری آن.
۲. تغییر جمعیت و تداوم بومیان فلسطین
پس از شکست شورش‌های یهودیان علیه امپراتوری روم، بسیاری از آنان تبعید شدند، اما همچنان برخی جوامع یهودی در فلسطین باقی ماندند. با این حال، اکثریت ساکنان این سرزمین مردم بومی فلسطین بودند که به تدریج مسیحیت و سپس اسلام را پذیرفتند.
۳. فقدان حق بازگشت پس از ۲۰۰۰ سال
حتی اگر فرض کنیم که اجداد یهودیان در فلسطین حکومت داشته‌اند، این موضوع حقی برای تصرف دوباره سرزمین پس از دو هزار سال ایجاد نمی‌کند. در هیچ نظام حقوقی، ادعای مالکیت بر یک سرزمین پس از این مدت طولانی پذیرفتنی نیست، به‌ویژه زمانی که این “بازگشت” با خشونت و اشغال همراه باشد.
۴. منشأ یهودیان اشکنازی و عدم ارتباط ژنتیکی با بنی‌اسرائیل
اکثر صهیونیست‌هایی که در سال ۱۹۴۸ اسرائیل را تأسیس کردند، یهودیان اشکنازی (اروپایی) بودند. مطالعات ژنتیکی نشان می‌دهد که یهودیان اشکنازی عمدتاً از نوادگان خزری‌ها و مردمان قفقاز هستند که در قرون وسطی یهودیت را پذیرفتند و ارتباط مستقیمی با بنی‌اسرائیل ندارند. برخی منابع یهودستیزانه نیز این گروه را به “یاجوج و ماجوج” مرتبط می‌دانند، اما فارغ از این مباحث، واقعیت این است که یهودیان اروپایی هیچ پیوند ارگانیکی با فلسطین ندارند.
نتیجه‌گیری
ادعای “بازگشت به سرزمین اجدادی” یک روایت سیاسی است که برای توجیه اشغال فلسطین ساخته شده است و از منظر تاریخی و اخلاقی قابل دفاع نیست. یهودیان صهیونیست در سال ۱۹۴۸ فلسطین را اشغال کردند، نه اینکه به سرزمین اجدادی خود بازگشته باشند.
جمع‌بندی
۱. فلسطینی‌های امروزی اخلاف طبیعی اقوام باستانی این منطقه‌اند و همواره در این سرزمین زیسته‌اند.
۲. ادعای بازگشت یهودیان به سرزمین اجدادی، تحریفی از تاریخ است؛ بیشتر یهودیان صهیونیست از تبار اروپایی و خزری‌اند.
3. هیچ توجیه اخلاقی و حقوقی برای اشغال فلسطین از سوی صهیونیست‌ها وجود ندارد.
نتیجه نهایی: فلسطین متعلق به مردمان بومی آن است و ادعاهای صهیونیستی بر اساس تحریف تاریخی و سیاسی ساخته شده‌اند.
