بنظر بنده حرف هایی که گفته می‌شود مانند گرفتن انرژی مثبت و … جزو چیزهایی است که محسوسه و تجربه شدست (بحث انرژی و دود کردن کندر یا اسپند و این چیزا) ما نباید اسیر پوزیتیویسم بشیم. مثلا ما علم حضوری رو هم نه با وحی و عقل و متد علمی اثبات میکنیم بلکه اون رو احساس میکنیم .

پاسخ اجمالی:

منظور از تجربه شده، چه نوع تجربه ای است؟ تجربه فردی و موردی یا تجربه‌نگاری علمی که موجب اثبات یک ادعا است؟

اگر مورد دوم هست بفرمایید اسنادش را ارائه کنید تا استفاده کنیم و بهره‌مند شویم. اما اگر مورد اول است اعتبار علمی ندارد.

ادعای یک شخص معمولا در سه حیطه می‌تواند تعریف شود: یا ادعای در حیطه وحی است مثلا میگویند فلان ذکر یا فلان حدیث را داریم یا اسلام میگوید که … این ادعا باید بر اساس اسناد و علم رجال و درایه و … اثبات شود. یا در حیطه عقلانی است که باید منطقی ثابت شود، یا در حیطه تجربی و علمی است که باید بر اساس مِتُدهای علمی اثبات شود. تا با ترویج موارد غیر مستند، مُبلّغِ شبه علم و خرافه نشویم.

پاسخ تفصیلی:

الان آنچه ترویج می‌شود نسخه عمومی برای مردم جامعه است. پس سخن از دلایل دارای حجیت هست. این دلایل را هم محدود به تجربه نکردیم. برای فرار از پوزیتویسم روی آوردن به مطالبی بدون استناد و حجیت جامعه را دچار خرافه گرایی میکند. ضمنا مطابق با مبانی پوزیتویسم، از صِرفِ تجربه یا علوم طبیعی سخن نگفتیم بلکه از حیطه عقلی، فلسفی و وحی هم سخن گفتم و حجیت را محدود به طبیعیات نکردیم.

البته که مبحث اولیات و … را در حیطه عقلانی بحث می‌کنیم. منتهی آنچه ادعا می‌شود توسط این طیف از بلاگرها باید مستند بشود. اما ما راه‌های اثبات را محدود به تجربه نکردیم. نکته این است مواردی که می‌فرمایند را از طُرُق حجیت آور دیگر برای جامعه، هم اثبات نکرده‌اند.

الان با دود کردن کندر بنا بر علم حضوری شما به این نتیجه می‌رسید که دود کردن کندر انرژی مثبت میدهد؟ این ادعا بر چه اساسی مطرح می‌شود؟ اگر این ادعا برای شما صادق است باید برای بقیه هم چنین نتیجه ای داشته باشد. درست است؟ از کجا می‌فرمایید علت حس خوب یا آرامشی که از دود کردن آن ادعا می‌شود اثر تلقین نباشد؟ ضمنا اصراری بر رد کردن نداریم اگر ثابت بشود استفاده می‌کنیم. اثباتش هم اصرار نداریم فقط با تجربه(مبانی پوزیتویسمی) باشه، بر پایه وحی یا عقل هم اثبات بشود برای ما قابل قبول است. باید مرزی برای دچار نشدن به خرافه گرایی داشته باشیم.

نکته: توجه کنید پوزیتویسم هرگونه دین داری و فلسفه‌گرایی را نفی می‌کرد. یعنی دو حیطه‌ی عقل و وحی. این موارد را مهمل و فاقد معنا می‌خواندند. فقط به تجربه‌گرایی اعتبار میدادند.