خشم و غضب الهی در کتاب مقدس مسیحیان

مراکز تبشیری و رسانه‌های وابسته به آنان همواره تلاش می‌کنند تا تنها با تکیه بر شعار محبت و مهربانی افراد را به مسیحیت جذب نمایند. برای نمونه آن‌ها تنها به بخش‌هایی از کتاب مقدس که از مهربانی خداوند سخن می‌گوید استناد نموده و هیچ سخنی از تاکیدات کتاب مقدس بر جنبه خشم و غضب الهی ندارند. به عبارتی خدای واقعی کتاب مقدس را به مخاطبان خود معرفی نمی‌کنند.

به عبارتی اگر چه کتاب مقدس اعلام می‌کند که خدا محبت است (اول یوحنا 4: 8) اما بارها در کتاب مقدس به جنبه مجازات خداوند و خشم بر برخی از بندگان سخن به میان می‌آید. در تثنیه در توصیف خداوند آمده است: «زیرا که یهوه خدای شما خدای خدایان و رب الارباب و خدای عظیم و جبار و مهیب است» (تثنیه ۱۰ :۱۷). و سپس می‌گوید: «از یهوه خدای خود بترس، و او را عبادت نما» (تثنیه ۱۰ :۲۰). خداوند به اشعیاء نبی می‌گوید: «ایشان را به غضب خود پایمال کردم» (اشعیاء ۶۳ :۳). نحمیاء نبی او را چنین خطاب نمود: «ای خدای عظیم و مهیب» (نحمیا ۱ :۵). دانیال نبی او را چنین نامید: «ای خداوند خدای عظیم و ترسناک» (دانیال ۹ :۴). ارمیا از قول خداوند می‌پرسد: «آیا از من نمی‌ترسید و آیا از حضور من نمی‌لرزید… (ارمیا 5: 22) داوود در مزامیر می‌گوید: «… هر روزه خدا خشمناک می‌شود.» (مزمور 7: 11)

در عهد جدید نیز بارها شاهد مطالبی از این دست می‌باشیم. برای نمونه توصیفات بسیار سختی از جهنم مطرح می‌شود که جنبه خشم الهی بر گناهکاران را به تصویر می‌کشد. برای نمونه مسیح می‌گوید: «از او (خدا) بترسید که قادر است بر هلاک کردن روح و جسم را نیز در جهنّم. (متی 10: 28) پولس می‌گوید: «افتادن به دست خدای زنده چیز هولناکی است» (عبرانیان ۱۰ :۳۱). در دوم قرنتیان ۵: 11،  نیز از لزوم ترس از خدا سخن می‌گوید. و عیسی مسیح نیز ایمانداران را از عذاب هولناک جهنم می‌ترساند و می فرماید: «و ایشان در عذاب جاودانی خواهند رفت» (متی ۲۵ :۴۶). و وعده داد که: «ایشان را به تنور آتش خواهند انداخت، جایی که گریه و فشار دندان بود» (متی 13: 41-42). و «و گنهکاران در حضور مسیح به آتش و کبریت، معذب خواهد شد، و دود عذاب ایشان تا ابدالاباد بالا می رود… شبانه‌روزی آرامی ندارند» (مکاشفه 14: 10-11)

این خشم الهی نمود واضحی در الهیات مسیحی نیز دارد زمانی که آدم و حوا گناه می‌کنند خداوند آنقدر از این گناه خشمگین می‌شود که در رومیان 1: 18 می‌گوید «غضب خدا از آسمان بر هر گونه گناه و شرارت مردمی نازل می‌شود.» بنا بر این خدا قصد دارد از او انتقام بگیرد. در این میان باید خونی ریخته شود تا خشم خدا فرو نشیند. پولس به رومیان می‌نویسد: «بوسیلۀ خود او از غضب خدا خواهیم رست وقتی ما با خدا دشمن بودیم» (رومیان 5: 9-10)

این مساله تا آنجایی مورد تاکید است که دکتر لوید-جونز گفته است: «مشکل عمده کسانی که به آموزه خشم خدا اعتقادی ندارند این است که آنان به مکاشفه کتاب مقدسی خداوند ایمان ندارند. آنان خدای خودشان را ساخته‌اند. اگر ایده داوری خدا را از کتاب مقدس بیرون آوریم چیز زیادی از آن باقی نمی‌ماند.»

Lloyd-Jone, God’s Sovereign Purpose (Romans 9), The Banner of Truth Trust, p. 212.

سید رضا موسوی